Als er straks een crisis uitbreekt, denken we natuurlijk eerst aan de slachtoffers. De praktijk is echter weerbarstiger. Onze omgang met slachtoffers wordt gekenmerkt door ongemak, verwachtingsdruk en een opvallend stilzwijgen.
De spotlight is gereserveerd voor daders, schuldvragen en systeemfouten. En minder voor de slachtoffers. Wanneer slachtoffers wél in beeld komen, dan zien we dat graag in een zorgvuldig afgebakende vorm. Liefst kwetsbaar en hulpbehoevend.
Daarmee ontstaat een moreel keurslijf. Victim blaming is een ingebakken reflex in een samenleving die graag gelooft in een rechtvaardige wereld. De term ‘slachtoffer’ draagt hieraan bij met de bijklank van onmacht en hulpeloosheid.
Het is tijd dat we dit patroon doorbreken. In voorbereiding op nieuwe crises moeten we anders gaan denken over slachtoffers en daar ook naar handelen. Alle slachtoffers hebben recht om zelf te bepalen hoe ze omgaan met wat hen is overkomen.
Lees het volledige artikel van Ellen Giebels hier.
